Üç dokuz... Akşamdan sabaha, sabahtan akşama üç dokuz bekledim. Bu üç dokuza sığdırdım. Geçmişle gelecek arasındaki pamuk ipliğinde olan o köprüyü. Bu öyle bir köprü ki; geri dönsem yer gök aşk. İleriye gitsem her yer yangın yeri. Tam ortada kaldı bedenim ve ruhum. Aşağısı zaten uçurum. En dip kuyular. Bekledim orada uzanacak o eli. Ya çekip alacaktı bu zifiri karanlıktan yada isteyerek itecekti beni aşağılara. İtmeyi tercih etti. Belki de kendisi için doğru olanı yaptı.

 

'Doğru birdir.' Deriz hep ama kendimize göre de doğruyu şekillendirmeye çalıştığımızı bir türlü itiraf edemeyiz. O yüzden o, kendi doğrusunu seçti. Beni karanlıklarda bıraktığını zannetti. Sahi karanlık neydi? Gündüzün ortasında gözlerinin ve kalbinin önüne inen bir perde mi? Bu karanlık bir perdeyse eğer ışık nereye gizlendi? Kelimelerle birlikte kalbeme saklandı?

 

Ah bu KALP... Bir kelime, dört harftir aslında. Adına nice şiirler, romanlar, şarkılar yazılmış bir dört harf.

 

Benim kalbim üç dokuz da kaldı.

 

Sırrı sahibine emanet artık.

 

Öyle bir sır ki; sandığa kilitlenmiş kalbin üzerine sayısız kilitler vuruldu.

 

Açmak ne mümkün.

 

Dedim ya; karanlıkta bıraktığını zannetti. Gecenin ortasında o zifiri karanlıkta gelebilecek bir mum ışığının aydınlığını hesap etmedi. Dönüp bir baksa, bıraktığı karanlığın sahibi kendisiydi aslında.

 

Gökkuşağı renkleriyle kaplanmış bir dünya da o, siyah beyazı seçti. Aslında ona en çok yakışan siyahtı bence. Siyahı zırh gibi üzerine kuşandı. Sanki onu kurtaracak gibi. Yanıldığını anlaması da çok uzak olmayacaktır eminim.

 

Çünkü o siyah onu, kendi derinliğine çekecektir.

 

Bana da şimdiye kadar göremediğim renkleri bıraktı avuçlarıma. Şimdi yeniden, sessizce ve acele etmeden açıyorum gözlerimi bu rengarenk dünyaya. Sanki yıllarca kış uykusunda uyumuş bedenim. 'Olsun.'Diyorum sonra bunda da bir güzellik vardır. Yeter ki; içimde ki sevgi tohumları bir yerlere yitip gitmesin. O tohumlar yeniden hayat verir bana. Yeşillere, mavilere yeniden bakmamı sağlar. Önümde ki aydınlığa, arkamda ki karanlığı hapsediyorum.

Umut var artık. Yeniden yaşamak var her güzelliği. Her güzelligi yeniden, sıfırdan keşfetmek. Doğa da böyle değil midir? Kıştan bahara... Bahardan kışa...

Tüm renkleri bıraktı bana. Sevgiyle, aşkla tüm renkler.

SEVGİYLE, EN ÇOKTA AŞKLA KALIN...